Późnogotycki zamek wybudowany na bazaltowym, powulkanicznym, stromym wzgórzu. Pierwsza potwierdzona wzmianka o Grodźcu pochodziła z bulli papieża Hadriana IV z 23 kwietnia 1155 r. Był tu gród obronny Bobrzan. W okresie wojen husyckich budowla została zdobyta i splądrowana przez oddziały husytów. W 1470 r. kupił go książę legnicki Fryderyk I. Zamek stał się wtedy dość potężną warownią murowaną na wzór zamku legnickiego. Jego syn Fryderyk II rozbudował zamek stylu renesansowym i Grodziec stał się jedną z piękniejszych rezydencji gotycko-renesansowych na Śląsku. Była to wówczas główna, obok Legnicy i Brzegu, siedziba książąt legnicko-brzeskich. W czasach wojny 30-letniej, we wrześniu 1633 roku, spora część zamku została zniszczona przez pożar i przez kolejne lata stawała się coraz większą ruiną. Od 1800 roku właścicielem zamku był hrabia Hans Heinrich VI von Hochberg. Za jego czasów w zamku podjęto prace remontowe. W tamtym czasie zamek uchodził za pierwszy w Europie zabytek specjalnie przystosowany do celów turystycznych. Gruntowna odbudowa rozpoczęła się w 1900 r., kiedy właścicielem dóbr został baron dr Willibald von Dirksen. W 1908 r., na uroczystym otwarciu gościł tu cesarz Wilhelm II. Później obiekt przekazano Śląskiemu Towarzystwu Miłośników Historii na muzeum, restaurację i schronisko turystyczne. W 1945 roku został spalony przez Rosjan a zabytkowe zbiory zostały rozkradzione przez oddziały NKWD i szabrowników. W latach 60-tych XX wieku częściowo odbudowany.
Dolny Śląsk – Zobacz też:
