Pierwsza wzmianka o Świeradowie pochodzi z 1524 roku jako Fegebeutel. Odkryte już wtedy wody mineralne zostały wzmiankowane po raz pierwszy w 1572 roku, w książce Leonarda Thurneyssera – berlińskiego lekarza. Dopiero ponad sto pięćdziesiąt lat później zostały zbadane i uznane za lecznicze. Uzdrowiskowe moce przyczyniły się do budowy Domu Zdrojowego w 1899 roku, w otaczającym go Parku Zdrojowym. Po kapitulacji III Rzeszy w maju 1945 r. uzdrowisko zostało zajęte przez wojska radzieckie, a następnie przekazane polskiej administracji. Jego dotychczasowi mieszkańcy zostali wysiedleni do Niemiec. Wobec braku historycznej nazwy polskiej, miejscowość nazywano początkowo Wieniec-Zdrój. W 1946 roku wprowadzono urzędową nazwę Świeradów Zdrój, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Bad Flinsberg.
W 1946 r. miejscowość uzyskała prawa miejskie. Hala Spacerowa, unikalny, podgórski klimat, sieć szlaków turystycznych i rowerowych, zasoby naturalnych surowców leczniczych przyciągają turystów i kuracjuszy od XVII wieku. Wody mineralne, wody radonowe, złoża borowiny umożliwiają leczenie chorób reumatycznych i narządów ruchu. Nazywane jest perłą uzdrowisk dolnośląskich. O wyjątkowości tych miejsc stanowią: najdłuższa na Dolnym Śląsku hala spacerowa, egzotyczna roślinność, promenada spacerowa, tarasy, sztuczna grota oraz galeria widokowa na wieży z zegarem.
Dolny Śląsk – Zobacz też:
Dziękuję za komentarz