Ogród Japoński we Wrocławiu został założony w latach 1909–1913 wokół dawnego stawu Ludwiga Theodora Moritza-Eichborna, w obrębie obecnego Parku Szczytnickiego.
Ogród powstał z inicjatywy hrabiego Fritza von Hochberga z Iłowej, dyplomaty i orientalisty, przy udziale japońskiego ogrodnika Araia Mankichiego. Prace wykonawcze nadzorował wieloletni zarządca ogrodów rodziny Hochbergów Joseph Anlauf, który realizował także chińskie i japońskie ogrody w Iłowej i w palmiarni w Lubiechowie.
W 1995 r. opracowano projekt renowacji ogrodu pod kierunkiem prof. Ikui Nishikawy z Tokio. Następnie w latach 1996–1997, przy współpracy ambasady Japonii oraz ogrodników z Wrocławia i Nagoi, przeprowadzono prace przywracające ogrodowi japoński charakter. Pracami kierował Yoshiki Takamura. Dwa miesiące po uroczystym otwarciu, w lipcu 1997 podczas powodzi stulecia, ogród znajdował się przez trzy tygodnie pod wodą. Zniszczenia były tak duże, że konieczna stała się kolejna renowacja. Ponowne otwarcie nastąpiło w październiku 1999 r.
Najwyższe piętro roślinności tworzą m.in. grupy dębów szypułkowych i kasztanowce zwyczajne oraz pojedyncze okazy rodzime i obce, np. jesion wyniosły, perełkowiec japoński, platan klonolistny, miłorząb dwuklapowy, metasekwoja chińska i modrzewnik chiński. W niższej warstwie rosną liczne cisy pospolite, niektóre ponad stuletnie. Rosnące w ogrodzie różaneczniki reprezentują około 50 gatunków i odmian. Część okazów pochodzi z nasadzeń wykonanych jeszcze w latach 1909–1913.
Do 2009 roku zgromadzono w ogrodzie 78 gatunków roślin azjatyckich, w tym 38 pochodzących z Japonii. Drzewa i krzewy poddawane są zabiegom formującym. Część z nich, w tym cis, bukszpan, berberys i tawuła, kształtowane są w niskie falujące żywopłoty. Na najniższą warstwę roślinności składa się 46 gatunków różnych bylin.
Tekst na podstawie informacji z wikipedia.org
Zobacz też:
Dziękuję za komentarz